Aksi Gibi // Pınar Öğünç

OKUMA PARÇASI

Geçen yaz bir çarşamba sabahı ekmeğime vişne reçeli sürerken, sağ gözüm birden olduğu yerden çıkıp tabağın papatya desenleri arasına düşüverdi. Korktum. Ne yapmam gerektiğini bilemedim. Reçelin suyu ekmekten süzülüp avcuma, oradan bileğime inmeye başladı. Göz, gözüm, tabakta üç saniye durdu, sol gözümün içine baktı, zıplayarak yere indi. Sonra pinpon topu gibi sekerek aralık duran bahçe kapısından çıktı. Sokağa doğru bir yok olup bir yerden yükselirken “Ezilmese bari,” dedim içimden. Ellerimi bahçe musluğunda üstünkörü suya tuttum, aynı kapıdan fırladım. Koşarken tek gözle hareket etmeye çabuk alışmıştım. 

İlerideki marketin önünde zıpladığını gördüm, sonra aynı köşeden bir taksi hareket etti. O repliğin zamanı gelmişti, yirmi iki saniye sonra oturduğum arka koltuktan “Öndeki

taksiyi takip et,” dedim. Adetim üzere davransam “Takip eder misiniz?” derdim, o da klişeye yakışmazdı. “Edelim de takside kimse yok. Taksiciyle mi derdin abla?” dedi şoför. Nasıl göründüğünü kestiremediğimden sağ elimi boşalmış göz deliğimden indiremiyordum. “Yok, yok arka koltuktadır,” dedim. Arka koltuktadır, kumaşın fitillerine birikmiş yiyecek kırıntılarına, fırçasız oto yıkamacıların dahi göremediği köşelere sıkışmış bozuk paralara bakıyordur. İçeride şakakları ağırlaştıran, kavuna benzetilmeye uğraşılmış sentetik bir koku vardır. Sesi kısılmış radyodan gelen şarkıda adam “Çok güzel başladık ama sonumuz sıradandı. Bana göre ömürlere bedel sana göre yara bandı,” diyordur.