Yürümek, Adım Adım // Erling Kagge

OKUMA PARÇASI

I

Günlerden bir gün anneannem yürüyemez oldu.

İşte o gün öldü. Fiziksel anlamda bir süre daha yaşadı ama zamanında ameliyatla takılan protez dizleri artık yıpranmıştı ve vücudunu taşıyamıyordu. Kaslarında kalan son kuvvet de yatalak olduğu günlerde tükendi. Sindirim sistemi çalışmamaya başladı. Kalp atışları yavaşladı, nabzı düzensizleşti. Ciğerleri giderek daha az oksijen alır oldu. Sonlara doğru güç bela nefes alıyordu.

O zamanlar evde iki kızım vardı. Küçüğü Solveig on üç aylıktı. Büyük büyükannesi yavaş yavaş cenin pozisyonuna büzülürken Solveig de yürümeyi öğrenme vaktinin geldiğini hissetti. Kollarını havaya kaldırıp ellerini parmaklarıma kenetleyerek oturma odasında yalpalaya yalpalaya yürümeyi başardı. Parmaklarımı bırakıp kendi başına birkaç adım atmaya çalışırken aşağısı ile yukarısı, yüksek ile alçak arasındaki farkı keşfediyordu. Ayağı takılıp da oturma odasındaki masanın kenarına alnını çarptığındaysa bazı şeylerin sert, bazılarının yumuşak olduğunu öğrendi.

Yürümeyi öğrenmek belki de hayatımızdaki en tehlikeli iştir. Solveig kollarını açıp dengesini kurmaya çalışarak oturma odasında oradan oraya yürüme becerisi edindi çok geçmeden. Düşmekten korktuğu için mini mini, kesik kesik adımlar atıyordu. İlk denemelerini gözlemlerken şaşırmıştım; zemine tutunmaya çalışır gibi ayak parmaklarını açıyordu. “Çocuğun ayağı ayak olduğunu bilmez daha / Olmak ister kelebek ya da elma” der Şilili şair Pablo Neruda “Ayağın Masalı” şiirinin başında.

Sonra Solveig bir anda daha emin adımlarla hareket etmeye başladı. Verandaya açılan kapıdan bahçeye çıktı. Çıplak ayakları döşemeden farklı bir şeye temas ediyordu artık: yeryüzüne – çimlere, taşa ve çok geçmeden asfalta.

Sanki kişiliğinin bazı yönleri –mizacı, merakı, iradesi– yürüdüğünde daha belirgin hale gelmişti. Yürümeyi öğrenen bir çocuğu gözlemlerken, keşfetmenin ve bir şeye vâkıf olmanın verdiği sevincin dünyadaki en güçlü şey olduğuna bir kez daha kani oluyorum. Bir ayağı diğerinin önüne atmak, yoklayarak keşfetmek ve bir şeyin üstesinden gelmek doğamızda var. Keşif yolculukları başladığımız şeyler değil zamanla bıraktığımız şeylerdir.